Czasem jest mi smutno ludzi

Może to smutne, ale umiem udawać wiele rzeczy. Połowę swojego krótkiego życia spędziłam na udawaniu. Na mówieniu rzeczy, których nie myślałam. Na czytaniu tego, czego nie chciałam. Na słuchaniu tego, czego nie lubiłam. W skrócie to żyłam nieswoim życiem. To moje jest znacznie bardziej pełne kontrowersji albo przynajmniej sprzeczności z ogółem. Lubię szokować innych, lubię zaskakiwać ich tym, co myślę, tym, co czasem robię. Czasem ludzie uznają mnie za mądrzejszą, niż jestem. Mało mówię, ale jestem głupiutka. Mam mentalność dziecka i wcale nie ubliża mi to stwierdzenie. Jestem z natury smutnym dzieckiem, takim skorym do przemyśleń i skorym do płaczu bez powodu. Umiem się rozpłakać, kiedy chcę lub kiedy nie chcę. Nie lubię w sobie tej umiejętności, nawet gdy jestem silna i przyjmuję cios, moje oczy płaczą. To samo w sobie jest i smutne i uciążliwe. Dlatego ludzie myślą, że jestem szczera. Bo nie noszę makijażu, a ja po prostu nie chcę płakać.
Chciałabym się kiedyś zakochać taką miłością, która zużyłaby wszystkie moje łzy. Moja poprzednia była bardzo oszczędna, jeśli chodzi o płacz. On był bardzo oszczędny, choć bardzo lubił wykorzystywać mój uśmiech. Swoją drogą mojego uśmiechu też nie wykorzystaliśmy. Ciągle mam go sporo.
Ludzie czasem uznają mnie za wesolutką i pozytywną. Taka w sumie też jestem. Lubię, gdy ludzie się śmieją dzięki mnie, lubię, gdy ze mną płaczą. Cała jestem takim niskim, milutkim paradoksem. Dopasowuję się do osoby, z którą przebywam. To chamskie, smutne i przykre. Chciałabym w końcu być wszędzie taka sama. Jakoś się ogarnąć. Ostatnio idzie mi coraz lepiej. Chyba.
Pamiętam, jak znalazłam swoją miłość. Nie była dla mnie, nie powinnam była zwracać na nią uwagi, ale ją sobie zabrałam. Pamiętam też, że On też znalazł tę miłość. Razem się nią dzieliliśmy, choć wszyscy powtarzali, że ona nie jest nasza, nie jest dla nas i nie możemy z niej korzystać. Teraz jestem pewna, że mimo wszystko, to do nas właśnie należała. Chciała, żebyśmy ją znaleźli razem. Mimo wszystko nie żałuję, że się zaplątałam się w całą jej chorą sieć.
A potem przyszła wiosna.
Wiosna zawsze wydawała mi się porą smutną i mokrą. Tamta była wyjątkowo nieprzyjemna. Już nawet nie przez wzgląd na błoto i przemoczone skarpetki, ale przez to wszystko co straciłam. A było tego wiele. Wtedy między innymi zgubiłam Jego. Wiosna zawsze była dobrym czasem na dalekie spacery, przykro mi było jedynie dlatego, że ludzie w wiosnę wychodzili na spacery beze mnie. On wyszedł. Ja jeszcze długo starałam się otrząsnąć z tej straty. Czuję, że idzie mi coraz lepiej, już potrafię o niej mówić, nie wstydzę się jej. Jeszcze jedno życie i będzie ok.
Za jesienią też nie przepadam. Nie przez deszcz, bo jego nieco lubię. Pomijając oczywiście ten czas, gdy rozmazuje moje napisy na plecaku. Nie lubię jesieni przez ludzi. Wtedy wszyscy są chorzy, smutni i uciekają do domów. Ja chodzę wtedy na spacery. Dalekie. Samotne. Przemyślane. Gdybym tylko miała człowieka, który byłby w stanie pójść ze mną, wiem, że jesień byłaby dla mnie znacznie przyjemniejsza. Okazałoby się może nawet, że jest pozytywna i wesoła.
Ludzie zawsze myśleli inaczej niż ja.

Zastanawia mnie czy może komuś być smutno ludzi. Nie, nie żal. Czy może być smutno kogoś. To smutne.

autor: Anu http://agoraphotic.deviantart.com/