Nie mieć nikogo, przy kim można być słabym

Może jest taka miłość, trochę lepsza od mojej. Trochę bardziej wolna i spokojna. Taka, która nie potrzebuje wzajemności, ciepłego spojrzenia ani spotkania. Taka, która czeka, choć sama nie wie na co. Taka, która może czekać. Może czekać do końca, wiedząc, że on jednak nigdy nie nadejdzie. Nigdy jej nie ukoi i nigdy nie otuli. Taka bardziej.
Moja miłość zawsze była gwałtowna i porywcza, nie znała umiaru, nie wiedziała kiedy przestać ani jak. Nigdy nawet nie chciała przestawać. A ja jej nie zmuszałam. Nie lubię tego, tyle razy w życiu powinnam była zachować się inaczej, powiedzieć coś innego, nie upierać się tak przy swoim. Niestety zbyt późno sobie to uświadamiam. Zawsze jest zbyt późno. Jestem oschła dla tych, których powinnam czule witać, tych, których powinnam odtrącać przyciągam z radością. Na końcu i tak cierpię. I ranię przy tym innych. Źle się czuję ze swoim egoizmem. Źle się czuję z tym, że muszę kłamać o tym co czuję i co myślę. Chciałabym być bez przerwy, zawsze i wszędzie szczera, nie tylko wtedy, gdy mam do tego prawo. Nieważne co ludzie mówią. Ich gówno obchodzi co myślisz.  Masz mówić to, co im pasuje. Masz robić to, co oni. Dla nich mniejszą wartością jesteś ty. Chyba że się podporządkujesz, to ok. Wtedy jest ok. Wtedy możesz być. Ewentualnie.
Czasem jest mi smutno, że ludzie nie uświadamiają mnie w moich błędach. W mojej niegrzeczności czy nieuprzejmości. Generalnie to nikogo nie obchodzi, co robię. Pozwolono mi na nieco luzu. Swobody. Bezsensowne rzeczy robię sama, te ważne robią inni za moją pomocą.
Generalnie to ja zawsze bałam się ludzi i tego, co mogą mi zrobić. Nie ufam, nie wierzę. Zawsze sądziłam, że to mi ułatwi życie, ale to w końcu boli. Nie mieć nikogo, przy kim można być słabym. Przy kim nie trzeba udawać bycia silnym. Przy kim można płakać bez szokowania go, że się potrafi. Wszyscy wiedzą, że to potrafię. Bo ogólnie to dużo płaczę i mam wiecznie zapłakane oczy. Z tym, że zawsze się śmieję z tego, obracam to w żart. Udaję, że to specjalnie albo spuszczam głowę. Ludzie nie patrzą. Oni nigdy nie widzą, a jeśli już, to śmieją się ze mną.
Zbyt bardzo potrzebuję kogoś do bycia słabą, powoli zaczynam się męczyć wszystkim. Głównie tym, że coraz częściej mi smutno. Wydaje mi się, że gdy jest się smutnym, to zmęczenie jest dwadzieścia jeden razy większe. Z jednej strony ktoś chce żebyś zjadł dwadzieścia jeden żelek. To dobrze, możesz nawet ułożyć malutką armię. Z drugiej strony jednak ktoś prosi Cię, żebyś przeniósł dwadzieścia jeden stołów. To już mniej dobrze. Moje zmęczenie takie jest.
Moje zmęczenie jest dwadzieścia jeden.
Z jednej strony fajne, jestem w stanie sobie poradzić, ale z drugiej cholerka mam problem. Potrzebuję kogoś do obydwu stron. Do pomocy przy wszystkim. Już nawet spać sama nie umiem.
Gdzieś tam musi być większa miłość. Taka prawdziwa i taka dobra. Może gdzieś jest ktoś z miłością taką, jak moja. Niedoskonałą, ale silną. Ktoś, kto kocha tylko raz. Ktoś, kto jak ja cierpi z niekochania. Z miłości i jej braku. Zauważyłam, że ona jest tam wszędzie, gdzie nie ma mnie. Kocha się wszystko, tylko nie mnie. Kiedyś już do tego przywykłam, ale teraz. Życie mi się zmieniło i odwykłam. Odzwyczaiłam się od tego. Czasem to jest smutne. Czasem trzeba się do tego przyzwyczaić.
A czasem tylko czeka się do północy. Podobno północ potrafi zdziałać cuda. Zazwyczaj jest jednak leniwą kluską, której się nie chce.
Wtedy trzeba się ruszyć i zacząć działać samemu.